‘De urgentie van het klimaatprobleem wordt niet begrepen’

‘De urgentie van het klimaatprobleem wordt niet begrepen’

“Je kan het niet oneens zijn met dit doel, je kan er letterlijk niet omheen”, aldus de dertigjarige Lakshmi over de ziekelijke demonstraties van de klimaatgroep. “Ik begrijp de kritiek, maar de urgentie van het probleem wordt niet begrepen. Ik heb het gevoel dat mensen niet begrijpen waarom we demonstreren en hoe belangrijk het is om burgerlijke ongehoorzaamheid in te zetten. Dit is belangrijker dan wat dan ook.”

Renze Klamer vergelijkt de situatie met een film: Don’t Look Up, waarin astronomen de mensen waarschuwen voor een naderende meteoriet die de aarde zal verwoesten. “Het voelt net zo vervreemdend”, zei Lakshmi. “Ik begrijp het, maar ik heb het gevoel dat niemand omhoog kijkt naar de meteoriet. Maar het is echt heel belangrijk, het gaat om het leven (onzin, red.).”

Klimaatgek

Lakshmi is een echt gestoord. Onderstaand bericht plaatste ze onlangs op Instagram.

‘Vaak begeef ik me in een bubbel, een prachtige kleurrijke bubbel waar zeldzame plantjes groeien Waar ik regelmatig in slowmotion door een zonnig veld ren vol zonnebloemen en voor zomerse regen schuil onder rozenstruiken, de geur opsnuivend van nat steen en groen. Waar ik de diepste gesprekken voer met gelijkgestemden, over angsten, verlangens, muziek, kunst, over het bestaan. Waar geen levend wezen leed wordt aangedaan. Ik ben me bewust hiervan, van de bubbel. Ik zie de randen die zo fragiel zijn als die van een zeepbel maar soms ook zo stoïcijns, alsof van beton gebouwd. Ik hoef maar even om me heen te kijken, m’n oren te spitsen, door social media scrollen, terug te gaan naar ‘t dorp waar ik vandaan kom, en ik ben me weer bewust van het gigantische verschil tussen de ‘echte’ wereld en mijn bubbel (voel nu een Barbie World vs Real World vergelijking aankomen maar ik zal het niet doen). Elke keer voel ik weer een steen in m’n ziel als mijn ogenschijnlijk naïeve zelf telkens weer tot dat besef komt Maar gisteren was anders, op de A12 vibreerde de lucht dwars door alle muren, de mensenmassa leek met de minuut groter te worden onder de klanken van Dies Irae Het voelde alsof mijn bubbel geen bubbel meer was, maar dat ik hoorde bij de échte wereld.’

‘Misschien is dit weer m’n naïeve zelf maar ik heb zo veel hoop na gisteren. Er zal fundamenteel iets moeten veranderen in de manier hoe wij naar de aarde en al haar inwoners kijken. Er zal meer empathie en compassie moeten komen, We leven in een onmogelijk systeem en gisteren kreeg ik voor ‘t eerst de hoop dat dat misschien wel gaat veranderen. Eindelijk.’