Ellie Lust: ‘En toen riep ik: ‘Reanimatie!’’

Ellie Lust: ‘En toen riep ik: ‘Reanimatie!’’

“Mijn donkerste uur is natuurlijk wel geweest dat ik mijn eigen moeder moest reanimeren en dat dat niet gelukt is”, begint Ellie Lust. “Mijn moeder is 67 jaar als ze twee hersenbloedingen en een herseninfarct krijgt. Dat is een complicatie van een aneurysma, een plaatselijke verwijding of uitstulping van een bloedvat.”

“Na een lang verblijf in het ziekenhuis en een verpleeghuis hebben we haar weer naar huis gehaald na hele nare situaties.” Na één jaar thuis te wonen gaat het echter opnieuw mis. “Ik ging snel samen met mijn toenmalige vriendin Jolanda toen ze onwel werd op haar zeventigste verjaardag. Wij hadden in ons werk natuurlijk genoeg overleden mensen gezien om te zien dat het foute boel was. Toen zat ze op de onderste trede van de trap met haar hoofd achterover. En toen riep ik: ‘Reanimatie!‘”

Helaas kon haar moeder niet gereanimeerd worden. “Toen heb ik letterlijk gezegd, terwijl ze daar in de gang lag: ‘Mama, ga maar, het is goed. Wij zorgen wel voor papa.‘ Want dat was haar grootste zorg. Het was een innerlijke tweestrijd. De politieagent gaat reanimeren en de dochter zegt: ‘Mama, ga maar‘”, vertelt Ellie Lust. “Dat is heel dubbel.” 

Belofte

Uiteraard komt Ellie Lust haar woorden na. “Samen met mijn zus neem ik elke dag de zorg van onze vader op me. Hij had zijn afleiding wel, maar de glans was eraf na het overlijden van mijn moeder. De gezelligheid in huis die altijd van m’n moeder af kwam met kerst en verjaardagen (…), dat hart was eruit. Mijn vader zei toen ook: ‘Zo hoef ik geen negentig te worden.'”