Jan Roos: Stel Gordon onder curatele
Jan Roos: Stel Gordon onder curatele
De aftakeling van wat een “rasentertainer” genoemd wordt gaat harder dan de ontbinding van een nat lijk. Bij Gordon zijn mijn emoties over hem zoals zijn buien: afwisselend. Natuurlijk is het een bipolaire cokejunk met een veel te grote muil. En ja, ik gun hem ook alle shit die hem is overkomen de laatste jaren. Maar het is nu wel mooi geweest. Het verval is me te groot. Ik wil hem kunnen haten, alleen ik wil hem in zijn grootsheid haten. Want natuurlijk is hij geen niemendalletje. De beste man kan heus wel wat en heeft toch jarenlang veel mensen vermaakt met zijn Amsterdamse valse nichtenhumor.
Jan Roos: “Bij Gordon zijn mijn emoties over hem zoals zijn buien: afwisselend.”
Dat ie nu op zijn rug ligt te spartelen en mensen met een stuk minder talent op hem staan te schoppen zorgt bij mij voor een emotie die ik niet snel heb: medelijden. Het is wel mooi geweest met dat uitlachen en voor gek zetten. Dat laatste doet ie natuurlijk voornamelijk zelf, maar die kerel is echt niet goed bij zijn hoofd. Dat is toch wel duidelijk. De man is gewoon gestoord. En er zijn weinig mensen om hem heen die hem beschermen voor zijn gedrag. Die zogenaamde manager zou heel snel een ander vak moeten gaan beoefenen, want als je zo over je “artiest” waakt, ben je geen knip voor je neus waard. Daarnaast heeft Gordon helemaal geen manager nodig, maar iemand die hem geestelijk begeleid. Hij is een patiënt en zo zouden we hem ook moeten behandelen. We moeten hem tegen zichzelf in bescherming nemen, precies zoals je doet bij een debiel kind. Want dat is het.