Beau van Erven Dorens: ‘Dit is voor sommigen het definitieve bewijs dat ik een waardeloze kluns ben’

‘Of beter: de hond wandelt met mij door de straat. Met de snuit naar beneden, in speurneuzenstand, trekt ze mij van de ene gevel naar de andere en dan weer naar een boom, autowiel of vuilnisbak, kriskras over de weg. Alles moet worden besnuffeld’, aldus de 53-jarige Beau van Erven Dorens. ‘De korte riem staat voortdurend gespannen en af en toe trekt Coco zo stevig dat ik mij schrap moet zetten om haar in bedwang te houden. De bron van deze onrust? Urine. Pis. Ook wat resten poep, waarvan de sporen bruin en korstig tussen de straatstenen kleven, maar vooral urine.’

Ondertussen heeft Coco een plantenbak gevonden, waarin ze haar neus in duwt. ‘Ze keert in één vloeiende beweging haar billen naar de plantenbak en plast gericht een stevige straal urine uit, onderwijl mij met een holle blik aankijkend. Het is het enige moment waarop ik aandacht krijg’, schrijft Beau van Erven Dorens.

Beau van Erven Dorens: ‘Ik zou dat zelf ook niet doen, als ik word uitgeleend voor een wandeling’

Ineens is Beau van Erven Dorens in een koffiezaak. Hij raakt verstrikt in een hondenriem, wat irritatie veroorzaakt bij andere mensen. ‘Ik krijg het plotseling heel warm’, leert de presentator ons. ‘Van de weeromstuit begin ik tegen de hond te praten: ‘Nou! Coco! Doe eens rustig.’ De hond is heel lief, maar luistert niet naar mij. Ik zou dat zelf ook niet doen, als ik word uitgeleend voor een wandeling. Op weg naar de deur krijg ik een spontane niesbui, met bijbehorend spasme in mijn rechterarm, waardoor het grootste deel van mijn cappuccino in een wonderlijke boog uit mijn bekertje de lucht in vliegt en… op de hond terechtkomt. Het witte schuim maakt een grote vlek op haar zwarte vacht. Dit is voor sommige bezoekers van de koffiezaak het definitieve bewijs dat ik een waardeloze kluns ben.’