Beau van Erven Dorens: ‘Ik zit er mee dat ik niet weet wie mijn gasten zijn en wat ik moet bespreken’
In eerste instantie droomde Beau van Erven Dorens over zijn moeder. ‘We zijn in een dorpje ergens in Nederland en staan op het punt om mee te doen aan een triatlon. Dat is een bijzonder uitdagende sport, zeker als je 87 bent, zoals mijn moeder. We moeten ons melden bij een balie in een grote tent vol triatleten en een medewerker vraagt ons om een geluksbeeldje. Als je er geen bij je hebt, krijg je er een. (…)’
‘Het volgende wat ik mij herinner is dat ik een talkshow moet presenteren, buiten op een plein’, vervolgt Beau van Erven Dorens. De show is om half negen in de avond en dat vindt hij fijn. ‘Want dat lig ik eindelijk eens vroeg in bed. Minder prettig is het dat ik totaal niet voorbereid ben op de show en hij is al over een uur. (…)’
Als Beau van Erven Dorens het plein oversteekt, klinkt er een geweerschot. Volgens de man stuiven mensen weg en verschuilen ze zich achter plantenbakken en cafétafels. ‘Ik laat me op de grond vallen en kruip achter een trap. Er stormen vier gewapende militairen een gebouw aan de overkant van het plein binnen en ze komen onmiddellijk weer naar buiten met een man tussen hen in. Hij wordt op de grond gedwongen en een van de militairen slaat hem met een hamer een spijker in zijn blote kuit. Tja, het spijt me, ik kan er niets anders van maken.’
Beau van Erven Dorens: ‘Maar als het zo moet, besluit ik, dan moet het maar zo’
Ineens is Beau van Erven Dorens terug in de provisorische studio, waar het publiek al op hem zit te wachten tot de opnames gaan beginnen. ‘Ik ben op blote voeten, maar zit er vooral mee dat ik nog steeds niet weet wie mijn gasten zijn en wat ik in vredesnaam met ze moet bespreken. Maar als het zo moet, besluit ik, dan moet het maar zo.’