Vanaf deze week deelt Jan wekelijks zijn vaste column op de vernieuwde Roddelpraat-website. Elke donderdagmiddag klokslag 12:00 uur kun je rekenen op een vlijmscherpe dosis realiteit, recht voor z’n raap en zonder doekjes eromheen – precies zoals je het van hem gewend bent.
Alweer een half jaar terug?
Morgen is het precies een half jaar geleden dat er bij mij thuis rond half vijf in de middag werd aangebeld. Ik stond klaar om een biertje bij een vriend te drinken, dus had geen zin in bezoek. Toen ik door het raam keek waren het twee agenten. Het eerste dat er dan door je heen schiet is dat er iets is verschrikkelijks gebeurd met je kinderen. Daarna iets ergs met mijn ouders of mijn vriendin. Maar bij het openen van de deur vervloog die gedachte toen mij na identificatie werd meegedeeld dat ik gearresteerd was wegens opruiing en mee moest komen.
We kennen allemaal wel wat er daarna volgde. Ik werd in een politieauto geplaatst, in de straat nog overgezet in een andere auto en bij de Afsluitdijk weer in een andere wagen gepland. Ondertussen was mijn telefoon afgepakt en mocht ik het thuisfront niet laten weten waar ik was. Ik zat dus in beperking. Iets dat alleen bij zware criminelen gebeurt. Achterin de politiewagen was ik opgelucht dat ik en niet mijn gezin een probleem had. Maar ik begon me steeds meer af te vragen wat er nou in hemelsnaam aan de hand was. In Friesland werd ik gefouilleerd en daarna bijna drie uur opgesloten in een cel. Ik wist nog steeds van niets.
Heel Nederland wel, want het Openbaar Ministerie had een ronkend persbericht eruit gedaan over mijn arrestatie. Precies een kwartier nadat ik was opgepakt en op hetzelfde moment werd de laatste uitzending offline gehaald op voorspraak van de officier van justitie. Het was landelijk nieuws. Na verhoor werd ik weer vrijgelaten. Daar had ik geluk mee, want de bedoeling was dat ik het weekend zou blijven logeren.
En nu?
We zijn nu een half jaar verder. En ik heb nooit meer iets vernomen. Niet van de politie, niet van justitie, van niemand iets. Ik werd als een zware misdadiger van mijn bed gelicht (zo heet dat nou eenmaal) en nu zes maanden later weet ik nog niks. Ik vraag me steeds meer af hoe dit in een rechtstaat kan. Hoe is het mogelijk dat ik met zoveel bombarie uit mijn huis wordt gehaald, in beperking geplaatst en opgesloten en daarna blijft het stil. Wat was dan in hemelsnaam de urgentie? Waarom dit spierballenvertoon als het blijkbaar allemaal zo weinig voor heeft gesteld dat ik nog steeds niets heb vernomen? Ik denk dat ik op dat antwoord nog heel lang kan wachten. Ondertussen schrik ik telkens als er wordt aangebeld.
