Je zag al snel dat de twee artiesten die wij, eigenlijk alleen Duncan Laurence, naar het Songfestival stuurden van poppenstront waren gemaakt. Mia en Dion zijn van de rubberentegelgeneratie. De zwakke poppetjes van deze tijd. De emotionele wrakjes, de sneeuwvlokjes, de huilstruikjes, de slachtoffertjes, de piepertjes, de naaktslakjes, de zwakke enkeltjes, de traprekjes, de janknekjes. Oftewel hele slappe happen. En nu is Dion overspannen.

Dion Cooper is een slappe hap

Heel het land was licht overspannen toen we merkten dat deze huilbaby’s ons land gingen vertegenwoordigen. Een slecht nummer, slecht gezongen, door van die havermelk decafé latte types. Van die GroenLinks stemmer die zich Amsterdammer noemen, maar zich schamen om Nederlander te zijn. Van dat soort dat iedereen buiten de ring A10 maar dom en bekrompen vindt omdat iedereen dat binnen die ring dat vindt. Het zijn van die figuren die heel erg voor Palestina zijn, maar niet beseffen dat als ze in Gaza geen dag zouden blijven leven met hun LGHBTIQ+ gejammer. Van die wereldreizigers die vinden dat andere mensen minder moeten vliegen.

Van dat soort dat iedereen buiten de ring A10 maar dom en bekrompen vindt omdat iedereen dat binnen die ring dat ook vindt

Enfin, Dion is een beetje moe.

“Hi iedereen,

na alles van de afgelopen maanden is mijn batterij leeg. Ik had enorm veel zin om direct weer de studio in te duiken en deze zomer festival shows met mijn band te spelen, maar ik kan er niet omheen dat ik moet herstellen. Ik vind het onwijs jammer, maar gezondheid staat op 1 en daarom is de agenda leegmaken nu de beste beslissing.

Thanks voor de waanzinnige support de afgelopen paar maanden.

Much love,

Dion”

Agenda leegmaken? Kom op zeg. Net of die agenda gevuld was na het debacle met dat valse kattengejank. Herstellen van wat in godsnaam? Van een liedje zingen? Zijn batterij is leeg. Ik ben bang dat die nooit vol heeft gezeten. En dat is niet het enige gemis, want een ruggengraat, karakter en pit zaten ook niet in hem bij geboorte.