Jan Roos: Iedereen is opeens slachtoffer bij de NPO

Als je het allemaal leest is het niet veel anders dan in andere sectoren. Al denk ik dat deze eindconclusie erg overdreven is. Dat heeft met twee reacties te maken. De eerste is van Claudia de Breij. Deze ongrappige grappenmaakster is al vaker geconfronteerd met de situatie bij DWDD, waar ze kind aan huis is. Ze had nooit wat gezien, gehoord, gemerkt van de “onveilige werksituatie”. Haar buddy Van Nieuwkerk had zich nooit misdragen in haar bijzijn. En als een blad aan een boom is ze opeens ook slachtoffer.

Eerst weet ze van niks en nu moet ze zich inhouden om het niet te vertellen. En is dat nou niet juist de hele reden van grensoverschrijdend gedrag. Dat iedereen zijn muil houdt uit angst voor zijn baantje. De Breij doet daar dus gewoon aan mee. Mag ik dan bij jou? Nee, dus.

Jan Roos: “Ze had nooit wat gezien, gehoord, gemerkt van de “onveilige werksituatie”.”

Erger nog is die verschrikkelijk muts van een Anita Witzier. Die heeft de term ‘verzet na de oorlog’ weer stevig op de kaart gezet. Die gaf als reactie op het rapport dat ze 32 jaar geleden niet gelijk is teruggebeld na haar zwangerschapsverlof. Pas sinds vorige week weet ze dat ze ook slachtoffer was. Als je hiermee aan komt kakken en dan ook nog zonder schaamte op de televisie hierover gaat zitten jammerhouten dan wordt de waarde van de rest van de getuigenissen opeens vloeibaar. Alleen maar door de zucht naar aandacht heeft Witzier aangetoond dat de zoektocht naar slachtofferschap, net als toentertijd bij MeToo, de zaak alleen maar vertroebelt voor de mensen die echt hebben geleden.