Jan Roos: Soap Gordon is pijnlijk om te zien

Tenenkrommend en gênant, dat zijn de twee woorden die bij mij oppoppen na het kijken van de eerste uitzending. Het heet ‘Dit ben ik, Gordon’, maar ze zouden het beter ‘Dit ben ik, stapelgek’ kunnen noemen. Of ‘Dit ben ik, de bipolaire junk’. Want het is een inkijkje in een zwaar vertroebelde geest. Als je alle ordinaire humor weghaalt en al zijn lachsalvo’s over zijn eigen grappen blijft er niet veel over. Een man die zichzelf geweldig vindt, maar niets anders doet dan klagen dat andere mensen dat niet vinden.

Jan Roos: “Als je alle ordinaire humor weghaalt en al zijn lachsalvo’s over zijn eigen grappen blijft er niet veel over.”

De kijkcijfers vallen tegen. Wat had je anders verwacht? Het is al jaren duidelijk dat niemand meer op die man zit te wachten. Nederland heeft al meerdere keren aangegeven genoeg te hebben van hem. Overigens heeft hij dat andersom ook gedaan. Zijn geklaag over kritiek op zijn bizarre gedrag maakt dat echt niet beter. Het gehuil om liefde en het geween over negatieve media wekt naast medelijden ook het gevoel op dat de beste man niemand in zijn omgeving heeft die tegen hem zegt dat hij het echt allemaal zelf heeft veroorzaakt. Hoe minder populair hij zal worden, hoe meer dit soort kontenkussers zullen afhaken. En uiteindelijk zal ie alleen overblijven als ook zijn butler vertrekt als de poen op is. Het is eigenlijk een hele heftige documentaire over wat er mis kan gaan als iemand te veel in zichzelf is gaan geloven.