Tijdens een interviewtje met de Telegraaf voorafgaande aan het afgelopen hoger beroep zei ik nog voor de camera dat als we nu nog geen gelijk zouden krijgen ze dat gebouw beter konden omturnen naar een hotel aangezien de rechtsstaat dan was afgeschaft. Het was grappig bedoelt natuurlijk, maar in de kern is het diepe ernst.

Want hoe konden we in vredesnaam dit verliezen? Famke Louise staat het nummer nota bene op een filmpje te zingen bij een optreden. Dan vervalt haar verhaal over een privénummer zou je zeggen. Dus wij tonen daarmee aan dat ze in haar kort geding de boel bij elkaar heeft gelogen. De reactie van de rechter: ze heeft inderdaad niet de waarheid verteld, maar dat doet er niet toe. Maar waar draait dat hoger beroep dan om? Toch om aan te tonen dat in de eerdere zaak geen waarheid is verteld. En als je dat aantoont doet dat er opeens niet toe. Wat heeft het dan nog voor zin om in hoger beroep te gaan?

De rechtbank zegt ook dat de privacy van Famke Louise zwaarder weegt dan onze vrijheid van meningsuiting en persvrijheid. Dat betekent dat over geen BN’er ooit meer iets gezegd of geschreven mag worden als die BN’er vindt dat daarmee zijn privacy wordt aangetast. Dat is dus einde journalistiek in het algemeen. Want zo kan een politicus bijvoorbeeld ook eisen dat men niet over zijn werk publiceert.

Het verbieden van het laten horen van een reeds uitgebracht nummer zet ook een streep door alle radiostations van het land. Elke artiest kan immers een aanklacht indienen voor het schenden van zijn privacy. Aan de andere kant is het maar goed ook dat muziek niet meer gedraaid kan worden, want straks gaan mensen thuis nog bedenken wat de tekst van het nummer betekent. Ook dat is verboden als je de uitleg van de rechtbank leest. Misschien moet ook maar eens nagedacht worden over een verbod op moderne kunst. Want straks gaan mensen in musea hun eigen idee krijgen wat de kunstenaar toch met al die klodders verf zou bedoelen. Dat mag helemaal niet.

Nu weet ik ook wel dat dit helemaal niet het geval is. Want deze bizarre uitspraak zal namelijk geen gevolgen hebben voor andere mensen. Het is voor de zoveelste keer het bewijs dat wij minder rechten hebben dan anderen omdat we het tegen het establishment opnemen. De rechtbank geeft hiermee een vrijbrief voor alles en iedereen om ons aan te klagen. Je wint namelijk altijd van ons in dit Zimbabwe aan de Noordzee.