Maan de Steenwinkel doet interessant: ‘Wie ben ik ook al weer als niemand kijkt?’

‘Verloren in het verkeer en de verkeersborden in Japan werd me één ding heel duidelijk: misschien ga ik het wel over een andere boeg gooien’, schrijft Maan de Steenwinkel voor Vogue. ‘Het stemmetje dat ik zolang heb weggedrukt krijgt eindelijk ruimte om te spreken.’

Het is niet zo dat Maan de Steenwinkel haar oude muziek niet meer leuk vindt. ‘Maar ik ben het ontgroeid’, laat ze weten. ‘Het is als die ene jurk waar je heel lang voor hebt gespaard. Keer op keer liep je langs de etalage verzonken in gedachten. Hoe zal die me staan? Hoe reageren ze op school?’

‘(…) Maar dan toch opens is daar die dag; de jurk is te klein geworden’, vervolgt Maan de Steenwinkel. ‘Met dezelfde liefde waarop je haar ooit zo graag hebt gedragen, laat je haar nu hangen in de kast. Je draagt haar verder in je hart.’

Mevrouw had nog meer te melden: ‘Ik heb ervaren dat het goed is om uit zoomen, terug te gaan naar wat je rust brengt, juist als de wereld de volume knop opendraait. Of dat nou op je kamer is, of een tijdens een reis naar een ander land. Even terug naar de basis, wie ben ik ook al weer in alle drukte en vastgeroeste routines? Wie ben ik ook al weer als niemand kijkt? Gun jezelf die vrijheid gun jezelf om los te koppelen, letterlijk.’

Maan de Steenwinkel: ‘Ik heb er zinnin in’

Kennelijk was Maan de Steenwinkel een tijdje geleden op schrijverskamp in Noorwegen. Daar hoorde ze het gezegde ‘De beste tijd om een boom te planten is twintig jaar geleden. Het tweede beste moment is nu.’ ‘Ik heb zin in nu! Sterker nog “ik heb er zinnin in” zoals ik me als drie jarige altijd versprak.’ Koekoek.