De NOS meld in samenwerking met het klimaatkabaalorkest en een handjevol wetenschappers , het gaat heel slecht met het koraal. Meer dan 80 procent van alle riffen wereldwijd zou momenteel last hebben van ‘hittestress’
Reuters zegt: PANIEK!
(Of, vrij vertaald: We schrijven weer een script voor een rampenfilm, dit keer onder water.)
Je zou bijna denken dat het einde der tijden is aangebroken. De media slingeren percentages als confetti de oceaan in: “84% van het koraal is aangetast,” “recordhittegolven in de oceanen,” “de vierde massale verbleking ooit.” Klinkt als het vierde seizoen van een realityshow waarin de aarde langzaam afbladdert, en de mens de cameraman is die weigert uit te schakelen.
Maar goed, misschien zijn we iets vergeten: de planeet heeft al véél meer meegemaakt.
Laten we even terugspoelen...
13.000 jaar geleden...
Was Nederland een poolwoestijn. Serieus, denk aan Friesland zonder koeien, met gigantische ijsberen, mammoeten en leeuwen in Braband.
De Sahara? Geen droog zand en hamas sjaals, maar een dampende jungle met krokodillen, watervogels en bomen die tegen je fluisterden dat je geen plastic rietjes mag gebruiken.
En Engeland? Daar liepen toen nijlpaarden rond. Geen grap je ziet het DNA nog terug in Boris Johnson.
Toen smolt de ijskap, steeg de zeespiegel, verdween Doggerland (je weet wel, dat oude stuk tussen Nederland en Engeland), en wat deed de natuur?
Die zei gewoon: "O ja joh? Dan doen we het zo."
En BOEM — biodiversiteit 2.0, een frisse update zonder bugs (op de muggen na).
De aarde past zich aan, krimpt, schroeit, verdwijnt, barst en herboren zich weer, als een zondagochtendkater die uitmondt in een kapsalon als ontbijt.
Maar goed…
Zal het koraal van Ronald zich herstellen? Misschien wel. Misschien niet. Misschien komt er een nieuw soort koraal, eentje die neon-kleurt en met je telefoon commmuniceerd via Ai.
De natuur vindt altijd wel weer een weg. Vraag dat maar aan de kakkerlak of de belastingdienst.
Menselijk Rif.
Misschien zijn wij ook maar een soort rif. Een kortstondige oprisping van kosmisch schuim, blekend onder de hitte van onze eigen waanzin.
En ooit, als alles weer stil is — als de wifi voorgoed is uitgevallen en de laatste influencer op natuurlijke wijze is afgedreven —
zal Moeder Aarde zachtjes geeuwen, haar schouders ophalen en zeggen:
"Dat was een interessante algensoort... volgende."
Namasté, en gooi je plastic in de juiste bak.
