In de oorlog had je mensen als Römer (Duitse naam) die alles deden wat het bevel van zijn meerdere inhield, liefst nog iets meer om te slijmen. Na de oorlog hadden ze opeens alleen maar gedaan wat hen werd opgedragen en hadden ze verder geen weet van alle oorlogsmisdaden die ze hadden gepleegd. Dat vindt Van der Gijp ook van het schoothondje van John de Mol. “Die staan nooit achter je, maar die zijn altijd in paniek. Ze wilden ons vanochtend een briefje meegeven wat we voor moesten lezen. Flikker op zeg!”

Een briefje meegeven aan drie volwassen mannen om een tekstje op te dreunen dat het hun spijt enzo. Dan ben je toch echt geschift. Dan weet je toch echt niet wie je tegenover je hebt. “Elke keer als we een vergadering hadden, noemde Johan hem Baantjer Junior. Dan zag je hem kijken van: dat kan niet, ik ben de baas hier. Hahahahaha. Ik neem Johan ook niks kwalijk. Hij is volstrekt uniek. En het programma was zoals het was. We hebben zoveel lol gehad.”

“Paul Römer heeft gezegd dat hij ons programma niet meer van deze tijd vindt. Nou, ik heb tegen hem gezegd, met alle respect: Johan heeft in vijf maanden deze talkshow meer bereikt dan hij in dertig jaar. Ik probeer me echt wel te verplaatsen in die Römer, dat hij deze talkshow niet in deze tijdsgeest vindt passen, maar waarom zegt ie dat nou?!”

Contract

John de Mol en zijn keffertje Römer waren snel klaar met het verscheuren van de contracten. “Dat was vrijdagmiddag voor twee uur al gebeurd. Ik ben klaar met die tv-mannetjes. Laat gaan, ik kan ze missen als kiespijn. Dan zou ik eerder iets online willen doen, niet meer dat gestress met die omroepen.” Kom maar lekker tussen ons in zitten, René. Je mag zeggen wat je wil en geen deuggleuf kan ons iets doen.