Beau van Erven Dorens doet interessant: ‘De wereld stond stil, tot ik weer naar buiten kwam’

‘Soms komt het passeren van de tijd heel hard bij mij binnen’, schrijft Beau van Erven Dorens. ‘Daar had ik vroeger totaal geen last van. De tijd? Dat was ikzelf. Ik werd wakker en dan begon de tijd pas te lopen! De wereld had in mijn slaap stilgestaan. Als ik buiten op straat kwam, begonnen de trams pas te rijden en de mensen pas te bewegen. Als ik in een café zat, gebeurde er buiten helemaal niks. Van Antarctica tot IJsland en van Tokio tot Weesp: de wereld stond stil, tot ik weer naar buiten kwam.’ Koekoek.

Kennelijk heeft Beau van Erven Dorens het gevoel dat het leven door zijn vingers glipt. ‘Alsof ik er geen grip meer op heb’, aldus de presentator. ‘Niet meer zoals vroeger, toen ik in een lange bontjas over straat liep te zingen en het leven met mij mee liep. Nu loop ik meestal door het leven van anderen heen. Stampvolle kroegen zonder mij erin. Verliefde stelletjes aan elkaar geklonken als een slot. Brakke vaders achter kinderwagens. Ik kijk ernaar alsof ik door een museum loop.’

Beau van Erven Dorens: ‘Kom op, de beuk erin!’

Ineens ziet Beau van Erven Dorens zijn oma Gigi in het jaar 1914, tijdens het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog. ‘Ze vlucht als elfjarig meisje met haar ouders uit Brussel naar het neutrale Nederland. Zonder haar had ik hier niet gestaan, als verwend nest, in mijn geruite pyjama. En met die gedachte ben ik onmiddellijk in het hier en nu. Kom op, de beuk erin!’